Niezwykle tragiczny jest w tym roku Światowy Dzień Poezji.

Tego dnia – 21 marca 2021 r., zmarł w Krakowie poeta Adam Zagajewski – jeden z liderów literackiego pokolenia ’68, wybitny poeta i eseista. Miał 75 lat.

„Mówił o sobie w swoich wierszach +Poeta+. Kochał Kawafisa. Studenci uwielbiali go, ponieważ miał szczególny dar do poezji – umiał o niej mówić. Pojawiał się zawsze dystyngowany, wyciszony, skupiony i długo zastanawiał się w dyskusjach nad odpowiedzią” – wspominała na Facebooku Adama Zagajewskiego Olga Tokarczuk.

Noblistka zdradziła, że jej „ulubiony wiersz Adama” nazywa się „Prestidigitator”. „W dziesięciu wersach oddaje całą istotę poezji i chyba pisania w ogóle” – oceniła.

Pisarka zacytowała także we wpisie wiersz:

Znajduje podziemne połączenia

przedmiotów

Związki które je

niegdyś łączyły

nim pojawiła się nasza

skrupulatna gadatliwość

Ocala je na moment

po czym z bolesnym uśmiechem

człowieka który przeżył swoich bliskich

patrzy jak znów toną.

Poeta uważał, że  poezja to wielka rozmowa ludzkości, która może porozumieć się dzięki wierszom.

Adam Zagajewski urodził się we Lwowie w 1945 r. Poeta zadebiutował w 1967 r. na łamach „Życia Literackiego”. Publikował także w „Odrze” i „Twórczości”. W 1968 r. współtworzył krakowską grupę poetycką „Teraz”, postulującą powrót do klarowności języka poetyckiego. Młodzi poeci domagali się zakorzenienia języka w codzienności, wzmocnienia jego wpływu na rzeczywistość. Zagajewski wraz z Julianem Kornhauserem stworzyli program ideowo-artystyczny formacji poetyckiej Nowa Fala, którego autorzy apelowali o pokazanie w sztuce „świata nie przedstawionego”.

Pierwsze książki poetyckie Zagajewskiego – „Komunikat” (1972) i „Sklepy mięsne” (1975) – stanowiły właśnie realizację nowofalowego postulatu mówienia prawdy o otaczającej rzeczywistości i obnażania fałszu oficjalnego języka.

Zagajewski, związany z opozycją demokratyczną, po proteście wobec projektowanych zmian w Konstytucji PRL został w 1975 roku objęty zakazem druku. W 1976 roku współtworzył i redagował niezależne pismo „Zapis”. W 1982 roku wyjechał do Paryża, gdzie współpracował z miesięcznikiem „Kultura” i „Zeszytami Literackimi”. Powrócił w 2002 r. i zamieszkał w Krakowie.

Jest autorem takich zbiorów wierszy jak m.in. „List. Oda do wielości” (1983), „Jechać do Lwowa” (1985) oraz „Płótno. Paryż” (1990) „Ziemia ognista” (1994), „Trzej aniołowie” (1997), „Pragnienie” (1999), „Asymetria” (2014), „Lotnisko w Amsterdamie” (2016), „Prawdziwe życie” (2019). Cenione były także jego tomy eseistyczne, jak „Dwa miasta” (1991) „W cudzym pięknie” (1998), „Obrona żarliwości” (2002), „Poeta rozmawia z filozofem” (2007), „Substancja nieuporządkowana” (2019).