Jedenasty listopada, nasze Narodowe Święto Niepodległości, ustanowione zostało w 1937 roku dla upamiętnienia odzyskania państwowości po 123 latach zaborów (1795–1918). Pamięć o 1918 roku jest wspomnieniem o patriotycznym zrywie, będącym powodem do dumy i szacunku dla jego uczestników. Wówczas wspólnym wysiłkiem wielu środowisk politycznych i intelektualnych, zarówno w zniewolonym kraju, jak i na obczyźnie, osiągnięto coś, o czym marzyły pokolenia.
Z kart historii, jako architekci niepodległości, przebijają się takie postaci jak: Józef Piłsudski, Roman Dmowski, Ignacy Jan Paderewski, Wincenty Witos, Wojciech Korfanty, Józef Haller. Nie należy jednak zapominać, że za tymi bezspornie wybitnymi dowódcami, dyplomatami, działaczami społecznymi i politykami stały rzesze, często bezimiennych, patriotów gotowych poświęcić życie polskiej sprawie. – Półtora wieku walk krwawych, nieraz i ofiarnych, znalazło swój triumf w dniu dzisiejszym. Dzisiaj mamy wielkie święto narodu, święto radości po długiej, ciężkiej nocy cierpień […] – mówił Józef Piłsudski w orędziu wygłoszonym podczas otwarcia Sejmu Ustawodawczego, 10 lutego 1919 r.
Dzieliły ich doświadczenia i wizja przyszłej Polski. Łączyła determinacja i wiara w to, że Polacy są na tyle silni, by po 123 latach zaborów wybić się na niepodległość. – Jesteśmy różni, pochodzimy z różnych stron Polski, mamy różne zainteresowania, ale łączy nas jeden cel. Cel ten to Ojczyna, dla której chcemy żyć i pracować. –pisał Roman Dmowski w 1903 roku, w swoim dziele Myśli nowoczesnego Polaka. Co ważne, byli również krytycznymi recenzentami naszych zalet i przywar. – Żaden z narodów na świecie nie może się poszczycić takim jak nasz bogactwem uczuć i nastrojów. […] Może w tym tkwi czar nasz ujmujący, a może też to i wada wielka! – mówił Ignacy Jan Paderewski z okazji Roku Chopinowskiego (1910). Ale nikt nie wątpił, że wartością nadrzędną jest niepodległość. – Trzeba ratować Ojczyznę, trzeba jej oddać wszystko – majątek, krew i życie, bo ta ofiara stokrotnie się opłaci, gdy uratujemy państwo od niewoli i hańby. – pisał, 30 lipca 1920 r., Wincenty Witos w Odezwie Do Braci Włościan na wszystkich ziemiach polskich.
– Niepodległość nie jest dana raz na zawsze– to również prawda wypowiedziana przez Józefa Piłsudskiego, o której nie można zapominać w perspektywie zbliżającego się święta. Doświadczyło jej pokolenie międzywojnia. Niemiecka napaść zmieniła Polskę na długie lata. Po okupacji kraj, nominalnie niepodległy, dostał się w szpony obcej naszemu narodowi ideologii komunistycznej, narzuconej siłą, acz pod pozorem legalnych procesów państwowotwórczych. To kolejna lekcja historii, że ład prawny nie istnieje w oderwaniu od woli narodu, a decyzje podejmowane poza nami (mamy tu na myśli ówczesny układ jałtański), nigdy nie powinny być urzeczywistniane. Święto Niepodległości, mimo że pomijane ze względów ideologicznych od 1945 roku, pozostało w sercach i umysłach Polaków, by powrócić w należnym mu majestacie po roku 1989.
W ten szczególny dzień my – Polacy w kraju oraz Polonia i Polacy poza granicami – spotykamy się, aby uroczyście i refleksyjnie uczcić tę rocznicę.
W naszej szkole tradycyjnie odbyła się uroczysta akademia oraz społeczność szkolna uczestniczyła w miejskich obchodach tego święta.
Opracowano na podstawie strony https://irjp.gov.pl/artykuly_nowosci.php?id=232
